درباره مينا كاري
مينا کاري هنر درخشان آتش و خاک است، با رنگهاي پخته و درخشان که سابقه آن به 1500سال پيش
از ميلاد ميرسد. آقاي علينقي وزيري در کتاب تاريخ عمومي هنرهاي مصور قبل از تاريخ تا اسلام
مينويسد:از جمله هنرهاي دستي ايرانيان در گذشته هاي دور تزئين و کنده کاري روي فلزات است.ظروف
فلزي بدست آمده از فلزات گوناگون ساخته شده که مهمترين آنها عبارتست از: طلا،نقره، مس، برنز،
برنج، آهن، فولاد، سرب، آلومينيوم و کرم. اين فلزات براي زينت آلات و ظروف گوناگون بکار ميرفته زيرا که
امکان ساختن ابزار لازم در يک ورق فلز چندان مشکل و ناممکن نبوده از جمله موارد فلز کاري ميتوان از
ترصيع يعني به جا نشاندن قط‌عات کوچک فلزهاي مختلف روي سط‌ح فلزي از نوع جنس ديگر و ايجاد
تناسب‌‌ميان قط‌عات با در نظ‌ر گرفتن رنگ و اشکال هندسي آنها و ايجاد شکل يا نقش وسيله آنها و‌مينا
کاري نام برد. بررسي هايي که در مورد مينا سازي شده نشان ميدهد ميناهايي که بنام‌بيزانس مشهور
است از مينا سازي ايراني اقتباس شده است. قديميترين نمونه‌هاي مينا کاري موجود مويد اين ادعاست
که مينا کاري نيز مانند بسياري از‌هنرهاي ديگر براي اولين بار در ايران پيدا شده و از ايران به ساير
کشورها راه يافته است. در دوران مغول سبک جديدي در فلز سازي و مينا کاري ايران بوجود آمد. اشکال و
تصاويري‌که قيافه و لباس اعضاي دربار ايران را داشتند، جاي اشکال و تصاوير عربي دوره قبل را‌گرفتند و
بويژه ترصيع فلز در عصر تيموري به منتهي درجه شرقي خود رسيد. در زمان صفويه زمينه ي هنر مينا
کاري و فلز کاري تغيير يافت ظروف نقره در اين دوره‌‌نقوش ميناتور از قبيل مجالس بزم در دربار و يا مجالس
شکار، يا اسب سواري مزين گشت و هنر مينا سازي از نقشهاي اسليمي و گل تغذيه کرد و رنگ قرمز
مورد مصرف بيشتري‌داشت و شهر اصفهان يکي از مراکز عمده مينا کاري بحساب مي‌آمد که هنوز هم
تنها مرکز‌اين هنر محسوب ميشود.
